Paradijs op aarde, op naar Holbox (part 1)

( Het is alweer een tijdje geleden maar dat maakt de belevenissen niet minder mooi)

Na onze uiputtende avonturen onder de grond in de grotten van Calcehtok en overal spierpijn was onze volgende bestemming alweer bekend. Vrijdagnacht zouden we met de bus naar Chiquila gaan om vanaf daar een bootje naar het eiland Holbox te nemen. Met ieder een rugzak met wat kleren en wat eten voor onderweg stapten we vrijdagavond om 12 uur in de bus naar Chiquila. Helaas heb ik niet zo goed kunnen slapen in de bus vanwege de constante scherpe bochten, nieuwe passagiers, de typisch mexicaanse muziek van de buschauffeur en het feit dat de bus net een vrieskist was omdat mexicanen nou eenmaal heeel erg van de airco houden. Maargoed veilig en wel kwamen we om 6 uur ´s ochtends aan in het dorpje en namen we de boot van half 7 naar onze eindbestemming.

Ilan heeft een soort van oom en een neef die op het eiland wonen en wij zouden bij hun mogen slapen. Maar omdat het nog onfatsoenlijk vroeg was gingen we eerst maar eens even het eiland verkennen met alle energie die we nog in ons hadden. Toen we op het strand aankwamen begreep ik al snel waarom Ilan met me naar Holbox wilden, het is er werkelijk prachtig, het eiland tijdens zonsopgang, bijna niemand te bekennen, heerlijk al die rust. Na nog geen halfuur op het strand te hebben gezeten kwam er een iet wat oudere man voorbij met z´n hond, hij herkende ilan doordat hij op z´n vader lijkt en stelde zich voor als oom Luis. Hij vertelde dat wij in de werkplaats van z´n zoon zouden slapen, maar dat hij vandaag eerst geen tijd voor ons had omdat hij voor z´n werk naar het vaste land moest. Maar we mochten gerust zijn huis gebruiken om te douchen enzo, gaf ons een route beschrijving en ging er weer vandoor.

Na nog een tijdje op het strand te hebben gezeten begonnen we aan onze eerste poging tot het vinden van het huisje van oom Luis. Na een tijdje te hebben rondgelopen, moe van de reis en niks te hebben gevonden besloten we om maar ergens een kopje koffie te gaan drinken. We vonden een leuk klein caféetje in de ¨hoofdstraat¨ en dronken onze welverdiende kopjes koffie. En hoe toevallig het ook mag klinken na een paar minuten kwam neef damian binnen lopen en ook hij herkende Ilan en vertelde ons z´n plan. Hij zou vandaag naar Cancun gaan om een vriend op te halen en als wij nu met hem mee gingen naar de boot mochten we voor deze dag z´n golfkarrtje gebruiken. (Er zijn geen auto´s op het eiland want het is nogal klein iedereen rijdt rond in golfkarrtjes). En dus brachten we hem naar de boot, hij gaf ons een tweede routebeschrijving naar het huis van Luis en de sleutels voor z´n golfkarretje.

Maar ook met deze nieuwe aanwijzingen konden we het huis niet vinden dus gingen in ons golfkarretje maar het eiland verkennen. We reden helemaal naar de rechterkant van het eiland en daar zag ik dan voor de eerste keer flamingo´s in het wild.

Omdat het zo warm was gingen we meteen maar voor wat afkoeling het water in en daar zat ik dan ik het helder blauwe water omringd door knal roze flamingo´s in de stralende zon en geen wolkje te bekennen aan de blauwe lucht. Het was fantastisch mooi!

Ik voelde m´n huid verbranden en m´n bloed borrelen dus opnieuw in ons golfkarretje en opzoek naar wat schaduw en natuurlijk ben ik een super goede chauffeur en verliep de weg zonder al te veel gestuntel. We vervolgden onze speurtocht naar Luis´ huis en met een aantal telefoontjes en bijna iedere inwoner hulp te hebben gevraagd vonden we uiteindelijk toch het huisje of hutje van Luis. Klein maar fijn.... Eindelijk was het tijd om te douchen en uit te rusten.

In de avond kwam oom Luis terug van z´n werk en nam ons mee uiteten in een klein restaurtantje, daarna een strandwandeling met zonsondergang, sterren kijken en uiteindelijk onze welverdiende nachtrust na een hele lange dag, maar het was het waard!

grutas de CALCEHTOK

Weer helemaal uitgerust van het superpartyweekend en we waren klaar voor de volgende intens zware opgave. We gingen met een groep van 5 naar de grutas van calcehtok, Edwin, Diego, Kornetto, Ilan en ik. (grutas zijn ondergrondse grotten) Goed voorbereid met genoeg water en goede schoenen en Diego met een overlevingspakket in z´n rugzak. Gingen we met een gids mee de grotten in. Onze gids droeg shorts, een petje en badslippers, als hij de route zo kon afleggen, hoe moeilijk kon het dan zijn? Maar dat merkten we al snel bij onze eerste afdaling, we hadden besloten om de moeilijkste route van 5 uur te doen en dus moesten we meteen al hurkend op onze voeten glijdend van een stijle glibberig helling af, niet teveel naar rechts en zeker niet teveel naar links... Het was verbazingwekend om te zien met welk gemak de gids op badslippers alles voordoet en hoe makkelijk het dan lijkt. Maar als hij het kon dan konden wij het ook, alleen met ietsje meer moeite, bloed, zweet en nog net geen tranen. We kropen en tijgerden door de modder, vleermuispoep en zo af en toe wat maden, we beklommen stijle modderige rotswanden zonder enige vorm van veiligheid alleen een touw waar je je aan vast kon houden, we wurmden ons door zeer smalle gleuven in de rotsen en daalden dezelfde stijle rotswanden ook weer af met slecht 1 touw. Het enige licht dat we hadden waren de lampjes op onze voorhoofden, als we deze uitdeden was er complete duisternis, geen enkel straaltje zonlicht kwam naar binnen, we zaten dan ook rond de 100 meter onder de grond. We hadden geen helmen, geen veiligheidstuigjes niks, als je viel was dat dikke pech...

We zagen duizenden en duizenden vleermuizen die over onze hoofden en tussen ons door vlogen. De gids vertelde ons dat de maya´s deze grotten gebruikten als schuilplaats en dat de verschillende grote ruimtes in de grotten bijvoorbeeld dienden als Kerk, keuken of badplaats. Hij bracht ons naar een plek met in het midden een soort van minimeertje waar zuiver, helder water in zat, gezuiverd door al die stenen en rotsen boven ons en dus super gezond om te drinken. Hij liet ons botten, tanden en oude potten zien die daar nog in de grotten lagen. ( Nou betwijfel ik tenzeerste of dat allemaal echt was, dus of ik heb echte oude mayabotten vastgehouden of het waren botten van iets of iemand anders... )

Hoe dieper we gingen hoe moeilijker het werd om te ademen omdat er nogal weing zuurstof in de lucht zat, rustig aan dus, terwijl onze gids heel relaxed vertelde dat er wel eens mensen flauwvallen en dat het dan heel moeilijk is om ze daar weer weg te krijgen en dat hij nooit dikke mensen zo diep meeneemt want die kunnen dit waarschijnlijk niet aan. Na deze bemoedigende woorden gingen we door en door totdat we uiteindelijk, uitgeput, doorweekt van zweet, modder, vleermuispoep en mayawater na 5 uur onder de grond te zijn geweest in de verte boven aan de heuvel van rotsen het daglicht weer zagen. Het voelde een beetje als een scene uit lord of the rings al weet ik niet precies welke.

We stonden weer buiten, met de nodige kleerscheuren, schrammen en wonden maar we hadden het wel overleeft. Het enige probleem wat we nu nog hadden waren onze extreem vieze kleren....

De volgende dag had ik extreme spierpijn overal, maar het was het waard, het was een super ervaring!

ontvoerd, een goochelaar en een superpartyweekend...

(Om verwarring te voorkomen; dit verhaal gaat dus over de week na twee weken geleden)

Vorige week op verscheidene feestjes waren er al afspraken gemaakt dat twee meisjes me zouden ontvoeren voor een girls day. En dinsdag was het dan zo ver... Ilan bracht me naar Gran Plaza, (een winkelcentrum), om me daar over te leveren aan Larissa en Regina. Hij werd meteen weggestuurd en ze zouden hem wel bellen als hij me weer op mocht halen.

Toen kon het shoppen beginnen, ze vroegen me wat ik leuk vond en gingen vervolgens kleren voor me uitzoeken die ik moest gaan passen. Daarna gingen we met de bus voor 6 pesos naar het huis van Larissa´s zus om daar te eten. En na het eten natuurlijk de nodige girlstalk, ze vertelden me dat ze naar radiohead waren geweest en dat een recensent hun namen had genoemd in z´n blog, dat ze ook mijn blog lazen met behulp van google translate en nu dus dan ook een special mention in mijn blog wilden, bij deze: thank you for kidnapping me Larissa and Regina (:

Donderdag gingen we naar het centrum van Merida om dan eindelijk na alle fiësta´s ook wat cultuur te snuiven. We zijn in een kunstgalerie geweest ; de soho galeries

( http://www.sohogalleriesmx.com/home.html ) en in het Macay museum van Merida (http://www.macay.org/).

Die avond was er een afscheidsfeestje van Antonio en daar waar een feestje is, gaan wij natuurlijk naartoe... Er waren een heleboel mensen, taco´s, bier en een goochelaar die de hele avond kaart trucjes, trucs met ringen en met elastiekjes voor ons deed. Zeer vermakelijk xD.

Vrijdag was er wederom geen tijd om uit te slapen want ´s middags gingen we alweer op weg naar het volgende feest in een groot huis bij het strand. We speelden volleybal in het zand en zwommen in het zwembad totdat er meer mensen kwamen en de party kon beginnen. Ze drinken hier bier alsof het ranja is en caña alsof het bier is en met deze formule is dronken worden gegarandeerd! Vandaar dat ook iedereen er behoorlijk dronken bij liep. We dansten salsa, we dansten op de bar, we dansten de hele nacht totdat we niet meer konden. (Mijn vermogen om salsa te kunnen dansen verbetert naarmate er meer alcohol in m´n systeem zit, heb ik gemerkt.) Na een laatste strandwandeling was het uiteindelijk tijd om te gaan slapen, Ilan en ik hadden een bed toegewezen gekregen in het huis (we moesten er wel voor betalen...) waar we voor slechts een paar uurtjes in slaap vielen.

De volgende ochtend vroeg weer wakker en meteen maar wakker worden door frisse duik in het zwembad om vervolgens ergens in een minisupermarktje ontbijt te gaan halen. Daarna wilde ik het liefst niks meer doen maar dat ging helaas niet door want we waren nog steeds in het partyhuis met allemaal brakke mensen. We zaten met z´n allen op het balkon en rond een uur 1 s´ middags begonnen we alweer aan het bier. We speelden pingpong en aten spaghettie alsof we dagen niet gegeten hadden.

Mexicanen zijn nooit brak of moe genoeg om salsa te dansen en dus ging de salsa muziek weer aan en begonnen mijn danslessen van pedro.. Na alle fun was het dan helaas toch tijd om op te ruimen. Toen eindelijk alles weer redelijk toonbaar was konden we dan eindelijk weer naar huis om heerlijk te gaan slapen.

Na lekker te hebben uitgeslapen ging ik samen met Ilan´s moeder koken, en jawel IK heb stampot gemaakt.... en iedereen vond het super lekker, zelfs ik terwijl ik helemaal niet van stampot houd, ik verbaas mezelf met m´n eigen kookkunsten...

twee weken geleden....

Wegens mijn recentelijke luiheid heb ik al meer dan 2 weken niks meer geschreven vandaar even de update van twee weken geleden...

Op een middag gingen een biertje drinken ergens in een café met wat vrienden, althans ik dacht dat we gewoon ¨een biertje¨ gingen drinken... Maar we dronken niet zomaar normaal bier, nee de serveerster schonk 6 liter in een soort van vaas met een kraantje eraan en roerde er vervolgens een mix van salsa, maggie en kruiden doorheen. Dat moest ik natuurlijk proberen, maar gadverdamme wat was dat smerig, het smaakte naar vieze koude soep en het brandde in m´n keel, dus normaal bier voor suus...

Die avond gingen we naar een feest op het strand en toen ik eenmaal genoeg gedronken had kon ik ook bestwel de salsa dansen en meezingen met alle liedjes. Tijdens onze nachtelijke strandwandeling vonden we babyschildpadjes, het was ongelooflijk om te zien. Ik hield er ééntje vast om hem vervolgens vrij te laten in de zee, daar ging m´n baby en ik ik noemde hem leon. Na nog meer drank, geschreeuw en gitaarmuziek gingen we weer naar huis. Lekker vroeg, het was een uur of 5 toen we weer thuis kwamen. We hadden wel een sleutel van de voordeur maar helaas niet van de tussendeur en dus moesten we maar op de bank slapen...

Voor uitrusten de volgende dag was geen tijd want we gingen onze kamer verven, het is nu blauw in plaats van wit.

Vrijdag zijn we naar de bioscoop geweest, naar: Exit through the giftshop van Banksy. Maar het was geen bioscoop zoals je die zou verwachten, het was op een binnenplaatsje in de buitenlucht met allemaal verschillende stoelen en banken in rijen voor het scherm. De entreeprijs was welgeteld 15 pesos dat is ongeveer 90 cent. Dat zijn nog eens prijzen. En het was het geld zeker waard!

De volgende dag was er weer een feestje in een strandhuis maar ik was erg moe dus viel ik in slaap in een hangmat... Totdat er een hele grote mot het feestje kwam verstoren, en drie jongens de mot te lijf gingen met: een bezem, een fles drank en een stok. Ik kan niks anders zeggen dan: dat zie je alleen in Mexico...

Zondag ochtend vroeg op om naar Dzibilchaltún te gaan, een mayatempel hier in de buurt. Dit keer gingen we gewoon net als iedereen door de hoofdingang maar dat betekende helaas wel dat ik als enige moest betalen om naar binnen te mogen omdat het op zondag gratis is maar niet voor buitenlanders. Discriminatie! Maargoed ik had niet veel keuze dan maar gewoon de 115 pesos te betalen. De volgende keer gaan we dus niet weer door de hoofdingang... De tempels waren indrukwekkend om te zien maar het was heel erg warm. Gelukkig was er een cenote om in af te koelen, er zwommen ook veel visjes in het water en als je te lang stil zat begonnen ze aan je voeten te knabbelen... Ik ben dus niet erg lang in het water gebleven.

Die avond gingen we naar Delorean, een bar in Merida, om twee lokale bands te zien optreden. Ze zongen in het spaans met af en toe een engels liedje maar het klonk goed. Toen het afgelopen was gingen we met hele groep naar May´s huis.

Ik wist niet wat me overkwam, zodra we binnenkwamen begonnen ze meteen de koelkast en de kastjes leeg te halen en binnen 5 minuten was al het eten op. Ze aten alsof ze weken niet gegeten hadden en vochten om de spaghettie. Ze vonden groene kleurstof en kleurden het eten groen zodat de ander het niet meer wilde. Ik vroeg of dit normaal was en als antwoord kreeg ik: ¨ja het gaat altijd zo¨.. Dus ik moet voortaan ook maar meevechten als ik iets te eten of te drinken wil.

Zo gaat het hier nou eenmaal....

strand, strand en grote hoogtes...

Een paar dagen geleden namen Ilan en twee vrienden me mee naar het strand bij Merida, progreso.

Aangezien alles draait hier om eten dus moest ik dus ook van alles proberen, eerst bier uit een hele grote fles, maar dat is natuurlijk geen enkel probleem, nootjes met chili, chips met chili, een soort van kroepoek met chili. Alles is zo spicey!! Maargoed er waren ook zoete dingen te proberen voor mij, marquesita, een opgerold kniepertje met kaas en nutella erin, en een koekje van suiker en stukjes kokosnoot.

De zon brande op mijn huid maar goed beschermd als ik was met m´n factor 80 leef ik nog maar helaas zijn m´n benen nog steeds lichtgevend wit, misschien toch maar een lagere factor zonnebrand??

We bleven op het strand totdat de lucht wel erg donker begon te worden..

De volgende dag gingen we opnieuw naar het strand maar dit keer naar Diego want zijn familie heeft een strandhuis waar we met een hele groep mochten blijven slapen. Lekker frisbeeën op het strand tussen de palmbomen, een heleboel waterballonen en ´s avonds bij het kampvuur hotdogs maken en natuurlijk drinken onder het genot van live gitaarmuziek. Een nachtelijke strandwandeling met heel veel blauwlichtgevende plankton op het strand en overal sterren, geweldig!! Nog 1 biertje en dan is het tijd om te gaan slapen, Ilan en ik op een luchtbed onder twee hangmatten en ja ze slapen hier echt in hangmatten...

De volgende ochtend weer vroeg naar huis om uit te rusten van de korte nacht om vervolgens naar een cd presentatie te gaan van een vriend van Ilan. Ergens in een klein gezellig cafeétje trad de band op, Room for the homeless, het was wel even wat anders dan de concerten in Nederland maar ik heb me zeker vermaakt.

Zaterdagochtend heel vroeg op om met een hele groep naar de cenotes te gaan in Cuzamá. Dat zijn ondergrondse meertjes, een soort van grotten. We stapten in een karretje op ee rails die werd voortgetrokken door een klein paardje, die bracht ons naar 3 verschillende cenotes. We zwommen in het heldere koude water van de donkere grotten waar ook heel veel vleermuizen leven die gezellig over onze hoofden vlogen en sprongen van de rotsen zo hoog mogelijk. De laatste sprong was zo ongelooflijk hoog dat zelfs ik er bang van werd maar doordat iedereen me begon aan te moedigen, soes, soes, soes!! durfde ik het toch aan om de sprong te wagen, een vrije val van slechts een paar seconden, het voelde geweldig totdat ik het water raakte met m´n voeten... jaa dat deed best wel pijn... Maar wel super trots dat ik toch had gesprongen omdat de helft van de jongens het toch niet aandurfde :D

Nu kan ik alles aan!

Van fiesta en siesta naar het paradijs op aarde...

Mijn eerste ochtend in Mexico en ik kreeg meteen een fantastisch ontbijt, omelet met toast en vers fruit. We aten buiten met als uitzicht een zwembad en palmbomen, aaahw heerlijk (:

Toen mijn eerste avond in Merida en hoppa meteen op naar een feest, m´n eerste echte Mexicaanse fiesta!! En daar was ik dan als enige buitenlander tussen zo´n 200 Mexicanen, het was een super fiesta. Ik werd aan iedereen voorgesteld en allemaal 1 kus en een knuffel zoals gebruikelijk in Mexico, dat was toch wel even wennen..

Meteen wilden ze met me op de foto en 1 meisje begon te gillen toen Ilán me voorstelde, gaf me een overenthousiaste knuffel en liep vervolgens weer door. Ik kreeg een jellyshot en dronk het beruchte caña, een soort wodka met vruchtensap waarbij je de alcohol dus niet proeft, net ranja, heerlijk en moest meteen meedoen met het drankspel flip the cup.

Toch moet ik de stereotype bevestigen, iedere Mexicaan houdt van salsa, kan salsa dansen en dat doen ze dan ook allemaal op feestjes. Maar ze zijn ook heel aardig en hartelijk en ze schreeuwen nogal veel...

Een zeer geslaagd feestje...

De volgende ochtend na weer een korte nacht gingen we op weg naar Tulum. Het was ongeveer 3 uur rijden maar het was het zo waard!! We stapten uit de auto en eerst voelde ik een muur van hitte maar dat verdween al gauw toen ik het prachtige witte zandstrand, de palmbomen, hangmatten, de prachtig blauw zee en lucht zag. Tulum is het paradijs op aarde!!

´s avonds wandelden we over het strand, zagen we gigantische schildpadden aan land kruipen om eieren te leggen en lagen we naar de hemel te kijken die gevuld was met sterren.

Wakker worden met het geluid van de golven en een stralende zon en dan ontbijten met een bakje vers fruit met yoghurt is de beste manier om je ochtend te beginnen. Om vervolgens naar de mayatempels te gaan. Maar natuurlijk gingen we niet via de hoofdingang naar binnen want de makkelijke weg en dan betalen is voor watjes, Ilán en z´n vrienden wisten wel een andere weg om binnen te komen en niet te hoeven betalen. ¨Deze andere weg¨ was niet gewoon een bergweggetje neee op z´n Mexicaans over stijle rotswanden, door de jungle en onder prikkeldraad door. Ik wilde avontuur dus kreeg ik dat... Geheel bezweet waren we dan eindelijk binnengekomen om de prachtige tempels te zien.

Lekker siesta in een hangmat met palmbomen en de zee als uitzicht zonder enig besef van tijd is het best gevoel ooit.

De volgende dag gingen met een bootje de zee op om vervolgens te gaan snorkelen, zee-egels, gekleurde vissen en koraal in het lekker warme zeewater. Daarna hongerig naar de supermarkt om inkopen te doen om lekkere broodjes te maken, en ik was erg verbaast toen ik zag wat the locals allemaal op hun brood doen, allerlei soorten salsa door elkaar, een soort van puree van bonen, avocado, chips, het smaakte dan ook erg raar..

´s avonds gingen we weer het strand op, dit keer om plankton te zoeken, dat geeft blauw licht in het donker. We zochten zoveel mogelijk om op je hand te leggen en dan in je handen te wrijven dan krijg je zo´n mooi en spacend effect.

Onze laatste dag in Tulum was aangebroken, erg jammer, ik was graag nog wat langer gebleven. Maar nog wel tijd om nog even te zwemmen, we deden een poging tot skimboarden maar ik was helaas geen natuurtalent, ik viel, rolde door de golven en spoelde vervolgens weer aan op het strand. Ik had zand overal...

Het was nu dan echt tijd om onze spullen te pakken en weer terug te gaan naar Merida.. Hasta la vista droomstrand (:

Op naar Mexico

En toen was mijn grote avontuur eindelijk begonnen... Daar zat ik dan helemaal alleen op schiphol nadat mijn ouders en broertjes me tot aan de douane hadden gebracht, bagage was ingecheckt nu was het alleen nog wachten tot ik kon boarden.

Maar voordat ik aan boord kon moest ik eerst nog door de security check, Ik moest in een soort van buis gaan staan met m´n benen uit elkaar en m´n handen omhoog en zo ongeveer 5 seconden blijven staan, Ik was clean dus ik mocht doorlopen, gelukkig maar...

In het vliegtuig had ik de beste plek ooit, ik zat naast de nooduitgang en had dus super veel beenruimte. En ik heb me onderweg prima vermaakt, iedereen had z´n eigen schermpje met films muziek en spelletjes en ik had zelf natuurlijk mijn gameboy meegenomen. Ook kreeg ik verrassend lekker eten, pasta met salade, een pizzabroodje, een bakje vers fruit, koekjes en een ijsje, kortom ik kwam niks te kort.

Toen het laatste uurtje van de vlucht aanbrak begon ik toch behoorlijk zenuwachtig te worden, ik moest een formulier invullen met hoelang ik bleef, wat ik daar van plan was, hoe ik ging reizen enzovoort. Na het uitstappen moest ik eerst naar de migratiedienst, ik zei vriendelijk ´hola´ maar de man achter de balie keek al niet heel erg vrolijk dus ik gaf hem maar snel mijn papieren. Hij vroeg hoelang ik bleef en toen ik hem vertelde dat ik 121 dagen zou blijven keek hij me argwaanend aan en vroeg me om een hotelreservering... Ik vertelde dat ik die niet had maar dat ik bij m´n vriend zou wonen en dat ik hem het adres wel kon geven, De man keek om zich heen op zoek naar hulp en overleg maar er was niemand beschikbaar dus zette hij met een diepe zucht toch maar een stempel in m´n paspoort.

Nu kon ik m´n bagage gaan ophalen en kijken op Ilan al op me stond te wachten. Ik kwam volgeladen met zware tassen aan in aankomsthal 1 waar ongelooflijk veel mensen stonden en mannen die me taxi´s aanboden maar ik zag geen Ilan... Dus liep ik maar verder en jahoor in aankomsthal 2 stond hij me op te wachten met een knuffel van een lama, een mexicaanse vlag en een roos, Ik ben nog nooit zo blij geweest om hem te zien!!

Samen gingen we nu op naar onze volgende gate. Mexicocity airport is onvoorstelbaar groot dus ik was erg blij dat Ilan er was om me de weg te wijzen. Nu was het nog maar 2 kleine uurtjes vliegen naar Merida en dan kon ik eindelijk gaan slapen want ik was kapot...

De vlucht ging snel voorbij want nu had ik iemand om mee te praten (: en toen we het vliegtuig uitstapten voelde het alsof ik de vlindertuin binnenstapte maar dan zonder de vlinders.. z´n vader stond ons op te wachten en we werden hartelijk begroet. In z´n huis ook z´n moeder ontmoet en toen was het eindelijk bedtijd voor mij. Hier was het half 2 ´s nachts dus in Nederland half 9 ´s ochtends... Het was een hele lange dag...

de laatste dagen...

Nog maar 1 dag en dan begint mijn mexican adventure..

Dinsdag vertrekt m'n vliegtuig om 14:30 en dan hoef ik slechts 12 uur in een vliegtuig te zitten.. maar natuurlijk heb ik m'n gameboy al ingepakt dus ik zal me hopelijk niet zo vervelen :D en dan kom ik aan in het grote, enge, met sombrero's gevulde Mexico, in Mexico city zal ik 3 uurtje moeten wachten op de volgende vlucht naar Merida maar als het goed is staat Ilan daar al op me te wachten en zitten we samen de laatste 3 uur in het vliegtuig.

De koffers zijn gepakt en ik heb er zin in. Ik hoop dat er dit keer niet al te veel tranen gaan vallen in schipol maar natuurlijk ga ik iedereen missen.

Iedereen die meer wil zien van Mexico kan lekker met mij skypen.

mijn emailadres is: susannepierik@hotmail.com

en skypenaam: suus-pierik

Ookal heb ik nog maar 1 dagje het voelt echt raar en onwerkelijk maar het gaat dan toch echt gebeuren en ik ben er klaar voor!

-xx- Suus